Serwis "Samochody"

Honda Motor Co. (jap. - Honda Giken Kogyo Kabushiki Kaisha) - japoński producent samochodów osobowych, ciężarówek, motocykli i skuterów. Największy wytwórca silników na świecie. Czasami mamy wątpliwości czy marzenia się spełniają, upór i determinacja przynoszą efekty, a dążenie do doskonałości popłaca. Pragniemy też wierzyć, że hollywoodzki mit o sukcesie jest nie tylko mitem i zdarza się nie tylko w Hollywood. Historia Hondy to potwierdza. Marka ta kojarzona jest z wytrwałością, konsekwencją, dynamizmem i wyścigami samochodowymi. Zawdzięcza to dążącemu uparcie do celu młodemu chłopakowi z Japonii. Motoryzacja była jego pasją. Jako 15-latek opuścił rodzinne strony i rozpoczął praktyki w warsztacie samochodowym. Tam współpracował przy budowie samochodu wyścigowego o nazwie Art Daimler. Po sześciu latach Soichiro otworzył własną filię warsztatu samochodowego Art Shokai. W 1929 roku opatentował metalowe szprychy (do tego czasu stosowano kruche drewniane). Rok później Soichiro Honda założył fabrykę pierścieni tłokowych. Nie miał zbyt wielkiej wiedzy w tej dziedzinie, ani nawet środków finansowych na realizację pomysłu. Nie byłby jednak sobą, gdyby nie znalazł wyjścia z tej sytuacji. Postanowił pogłębić wiedzę z zakresu metalurgii. W wieku 30 lat rozpoczął naukę w Technikum w Hamamatsu. Dwa lata później wstąpił w szeregi studentów Tohoku Imperial University and Nihon Seiko Muroran Seisakusho. W 1936 r. powrócił do myśli o samochodach sportowych i rozpoczął pracę nad modelem Hamamatsu. Filary firmy Soichoro nie zrażały trzęsienia ziemi ani kryzysy gospodarcze. Wyznaczał sobie bardzo konkretne cele. Z czasem zaczęły one obowiązywać w korporacji Honda Motor Co Ltd, która powstała w 1948 r. Pierwszym krajem, do którego Honda eksportował swoje wyroby (mopedy) był Tajwan. Stany Zjednoczone koncern podbił w 1959 r. (w Los Angeles otwarto American Honda). Po roku 1980 placówki Hondy pojawiały się jak grzyby po deszczu. Niemcy, Włochy, Francja, Wielka Brytania - tam nawiązana została współpraca z Roverem. Firma łącznie sprzedawała wtedy rocznie blisko 2,5 mln samochodów, ponad 4,4 milionów motocykli, zatrudniała 90 tys. ludzi w 95 fabrykach zlokalizowanych w 34 krajach. Honda pojawiła się w Polsce w roku 1993. Prezydentem Hondy Poland jest Takayoshi Yamaguchi. Firma liczy w tej chwili ponad 50 osób i współpracuje z siecią 46 stacji dealerskich. Warto zauważyć, że przy zachowaniu tych samych zasad dla całego koncernu, dokładane są starania, aby uwzględniać różnice pomiędzy poszczególnymi rynkami, co przekłada się na drobne odmienności w modelach w zależności od miejsca ich sprzedaży. Szybka Honda Dzięki pasji i samozaparciu wielu osób zrealizowano w końcu marzenia założyciela firmy i Honda pojawiła się na wyścigach samochodowych. Pierwsze kilometry pokonano samochodem z silnikiem Curtiss na trasie wyścigu Chairman's Trophy. W roku 1965, w Meksyku, kierowca Richi Ginther zapewnił Hondzie najwyższe miejsce na podium Formuły 1. Sukcesy te powtarzano w latach 80, z zespołami Williamsa i McLarena. Zamiłowaniu Hondy do wyścigów zawdzięcza Japonia powstały w 1962 roku tor wyścigowy z prawdziwego zdarzenia, tor Suzuka. Jest on jedynym krzyżującym się torem (tzw. crossover) w kalendarzu Grand Prix. Tradycją już jest, iż zespoły tam właśnie świętują koniec sezonu, rozstrzygając sprawę tytułu mistrzowskiego. Wyczerpujące informacje na temat Formuły 1 odnaleźć można na stronach www.hondaf1.pl, Pod koniec kwietnia bieżącego roku, na torze w Malezji, sukces odniosła ekipa BAR (British American Racing ) - Honda. Szef teamu David Richards podkreślał, że: "Trzeba po prostu stale dawać z siebie wszystko i poprawiać się z wyścigu na wyścig, w trakcie całego sezonu (...)". Spokój hondziarza Dbałość firmy o wygodę i zadowolenie jej klientów przekłada się na czołowe miejsca na listach JD Power Consumer Satisfaction Index - zwanych Oskarami świata motoryzacji, sporządzanych na podstawie opinii użytkowników samochodów. O przywiązaniu Hondy do kwestii bezpieczeństwa świadczą także wyniki, jakie Honda Civic osiąga w rankingach Euro NCAP (the European New Car Assessment Programme), w dziedzinie ochrony pieszych. W jaki sposób koncern tego dokonuje? Hołdując zasadzie Soichiro Hondy z pierwszych lat działalności firmy, podkreślającej konieczność testowania nowych modeli pod względem bezpieczeństwa. Początkowo jako pole doświadczalne traktowano tory wyścigowe. Soichiro Honda mówił, że Formułę 1 należy potraktować jako laboratorium na kółkach, a wyścigi są najszybszym sposobem na nauczenie się, jak produkować bezpieczne i szybkie samochody. Obecnie konstruuje się nie tylko dynamiczne silniki i sportowe samochody, ale także pierwsze na świecie manekiny do badań efektów zderzenia z samochodem. Honda zwraca szczególną uwagę na zapobieganie uszkodzeniom kolan, które są bardzo powszechne i bardzo groźne w skutkach. Konstruktorzy Hondy zadbali o dużą przestrzeń w przedniej części samochodu, co w dobie zrywanych masowo łękotek, przesuniętych rzepek i chondromalacji jest szczególnie godne pochwały. Historia Hondy to historia innowacji, ulepszeń, ciągłych poszukiwań: 1972 r: Honda pierwsza wprowadza samochód kompaktowy - Hondę Civic. Volkswagen zadebiutował pierwszym Golfem GTI dopiero dwa lata później; 1981 r: pierwszy pokładowy system nawigacyjny. Opierał się na danych zapisanych w pamięci układu i sygnałów pochodzących z żyroskopu, a nie na sygnałach satelitarnych (jak to jest obecnie); 1988 r. : pierwszy na świecie układ elektronicznie sterowanych faz rozrządu i skoku zaworów - VTEC; 1989 r.: Soichiro Honda jako pierwszy obywatel Japonii został wciągnięty w poczet The Automobile Hall of Fame, w USA. Rok później Federation Internationale de Automobile uhonorowała go medalem za zasługi w wyścigach Formuły 1; 1995 r.: pierwszy gasoline - powered, samochód spełniający kalifornijskie normy LEV [low emission vehicle]; 1996 r.: pierwszym samochodem zasilanym całkowicie bateriami metalowo-niklowymi - SOLAR DREAM-em Honda wygrywa World Solar Challenge - zawody pojazdów zasilanych promieniami słonecznymi; 1997 r.: z fabryk w USA wyjeżdżają pierwsze modele Hondy EV Plus, czteroosobowego samochodu elektrycznego o zasięgu do 210 km. Sukces marki Honda możliwy był, ponieważ jej założyciel miał określone cechy charakteru i nigdy się nie poddawał. Jego osobowość odcisnęła wyraźne piętno na ideologii i sposobie funkcjonowania firmy. Każdy krok Soichiro Hondy był przemyślany i prowadził do tego, czym Honda jest dzisiaj. A jest światowym liderem w branży zarówno samochodowej, jak i motocyklowej. To także największy producent silników. Czy zdajemy sobie sprawę z tego, że dzięki Hondzie w 1971 roku na drogi wyjechał pierwszy w historii motor z biegiem wstecznym? Była to Honda Gold Wing, przeznaczona do dalekich podróży, produkowana zresztą do dziś. Honda kojarzona jest ze sportem, prestiżem, dynamizmem, bezpieczeństwem, innowacją. Jest firmą o światowym zasięgu zbudowaną na uporze, determinacji i ciągłej pracy. Honda kreuje pewne skojarzenia, zwyczaje i sposób postrzegania samochodu. W wyścigach formuły 1 Honda posiada swoją własną drużynę-team o nazwie BAR Honda Racing. Honda jest silnie związana z firmą Mugen Motorsports zajmującą się tuningiem samochodów. Motocykle Przez pierwsze piętnaście lat z pięćdziesięcioletniej historii Honda produkowała wyłącznie motocykle. Przez następne 35 lat w dalszym ciągu w niektórych miejscach Honda była znana jedynie ze swoich dwukołowców, zresztą nie bez powodu, gdyż była największym światowym producentem motocykli, których wytwarzano ponad 5 milionów rocznie. Pozostawała rynkowym liderem ze względu na różnorodność, innowacje techniczne i sporty motocyklowe. W 1997 roku Honda wyprodukowała swój stumilionowy motocykl. Z tej ilości 58 milionów zostało wyprodukowane w Japonii, natomiast 42 miliony w pozostałych fabrykach na terenie całego świata, aktualnie jest ich 32 w 27 krajach. Trzy miliony motocykli wyprodukowano w Europie. Ponad 26 milionów z całej produkcji Hondy stanowiła seria Super Cub, legenda transportu i najlepiej sprzedające się motocykle na świecie. W pierwszych latach istnienia Honda była szczególnie zaangażowana w produkcję maszyn o małych rozmiarach, ale szybko doszło do tego wytwarzanie motorowerów, począwszy od Cubs i skuterów, po legendarny super motocykl, czterocylindrowy model CB 750 z 1969 roku. Honda produkowała motocykle z niewyobrażalnymi konfiguracjami cylindrów od pojedynczego umieszczonego centralnie, aż do maszyn sześciocylindrowych, takich jak model CBX 1000 z sześciocylindrowym silnikiem umieszczonym poprzecznie, aż do zadziwiającej GL 1500 Gold Wing z również sześciocylindrowym bokserem. Honda Gold Wing, nazywana często ze względu na rozmiary "samochodem na dwóch kołach", jako nowy styl transportu szybko stała się motocyklem kultowym. Pierwsze pojazdy Hondy, oznaczone jako typ A, były faktycznie rowerami z zamontowanym 50 ccm dwusuwowym silnikiem o mocy 1 KM. Pierwszy prawdziwy motocykl - typ D czyli Dream, powstał w 1950 roku, wyposażony w silnik dwusuwowy o pojemności 98 ccm i mocy 2 KM. Następny w kolejności był typ E z silnikiem czterosuwowym o mocy 5,5 KM ze stalową ramą. Prędkość maksymalna tego modelu wynosiła 50 km/h i w roku 1953 Honda wyprodukowała 32 tys. sztuk tego motocykla. Kolejnymi bestsellerami Hondy lat pięćdziesiątych były Benly o mocy 3,8 KM, typ J oraz skuter Juno KB. Chociaż w powojennej Japonii popyt na "cokolwiek z dwoma kołami" rósł w niewiarygodnym tempie, Soichiro Honda posiadał wizję rozwoju długofalowego i kiedy tylko mógł sobie na to pozwolić, wyposażył swoje fabryki w najlepsze maszyny z Ameryki, Niemiec i Szwajcarii. W związku z tym Honda bardzo szybko zdobyta sobie opinię koncernu wdrażającego zaawansowaną technologię i tworzącego produkty najwyższej jakości, znacznie wyprzedzającego konkurentów. W 1950 roku w Japonii funkcjonowało już 200 fabryk motocykli, ale wyścig technologiczny i jakościowy zapoczątkowany przez Hondę dał jej szybko pozycję lidera i wielu producentów musiało wycofać się z rynku. Wspólnik Soichiro Hondy, Takeo Fujisawa był wystarczająco dalekowzroczny, aby zabrać Hondę w podróż po Europie w 1956 roku. Oglądali z dużym zainteresowaniem niemieckie salony motocyklowe, szukając luki rynkowej pomiędzy skuterem Lambretta a prawdziwymi motocyklami. Wynikiem tej podróży było opracowanie nowego modelu mopedu o nazwie 50 Super Cub, a Fujisawa był tak pewny sukcesu tego produktu, że w krótkim czasie założył nową fabrykę Suzuka, która produkowała 30 tys. Sztuk Super Cub miesięcznie. To był przysłowiowy strzał w dziesiątkę. W czasie, kiedy bestseller Hondy byt wytwarzany w ilości 2000-3000 sztuk miesięcznie, Fujisawa planował już największą fabrykę motocykli na świecie. Jego wiara została dobrze nagrodzona. Do roku 1960 Honda eksportowała 165 tys. motocykli rocznie do przeszło 50 krajów. M 50 Super Cub stał się "lokomotywą" produkcji i był wytwarzany w 11 krajach. Model Benly C92 z 1959 roku wyposażony w czterosuwowy, dwucylindrowy silnik z elektrycznym starterem był kolejnym mistrzowskim posunięciem. Stary typ startera nożnego przyjęty do tej chwili na rynku motocyklowym odszedł bezpowrotnie do historii. Wielu potencjalnych klientów, właśnie to rozwiązanie skutecznie odsuwało od motocykli. Inicjatywa Hondy wdrażająca nowe rozwiązanie została przyjęta pozytywnie przez liczną grupę nabywców. Następnym posunięciem przyjętym podejrzliwie było zastosowanie ramy motocyklowej wykonanej z prasowanej stali. Chociaż widelec drążkowy w zawieszeniu wydawał się tanią alternatywą dla teleskopów, działał bez zarzutu i zdołał przekonać nawet najzagorzalszych przeciwników tej konstrukcji. Rozpoczął się okres silników mało pojemnościowych. Rozrząd typu popychaczowego modelu Super został zastąpiony w 1966 roku wałkiem rozrządu w głowicy, zaś silnik o pojemności 89 ccm otrzymał aluminiową głowicę i blok silnika. Ramę znów zbudowano ze stali, ale zawieszenie otrzymało widelce teleskopowe z przodu i wahacz wleczony z tyłu, z dwoma amortyzatorami. Ten model był produkowany aż do roku 1969. Motocykle szosowe to przede wszystkim model C 70, z silnikiem 250 ccm dwucylindrowym, z czterobiegową skrzynią zespoloną z silnikiem, cylindrami pochylonymi do przodu, tłokami pracującymi razem, mający wielkie błotniki i małe hamulce. C 70 posiadał lusterko wsteczne i kierunkowskazy, natomiast C 71 elektryczny rozrusznik, z kolei C S71 miał podwójne siedzenia, a model RC 70 był wersją terenową z wysoko, bocznie umieszczoną rurą wydechową. Wydawało się, że pomysłowość i umiejętności Hondy są niewyczerpane. Przyszła kolej na kolejne wersje. Model C 90 był faktycznie tą samą konstrukcją z silnikiem o pojemności zmniejszonej do 125 ccm, zaś CB 90 jej sportową wersją. Rama stalowa dała początek późniejszej sztywnej ramie rurowej. Hamulce zostały zmienione na szczękowe o podwójnych cylinderkach, poprawiono również konstrukcję, co znacznie ulepszyło właściwości trakcyjne. Honda uczyła się bardzo szybko po lekcjach wyniesionych z lat 60-tych w wyniku udziału w wyścigach sportowych. Nowe małe motory były postrzegane jako najlepsze w swojej klasie, więc szybko stały się bardzo popularne, funkcjonalne i najbardziej ulubione w tych czasach. Kontrast pomiędzy nowoczesnymi produktami Hondy i starymi motocyklami europejskimi nie mógł już być większy. Honda zadała kłam powszechnej opinii, że silnik motocykla musi gubić olej. Posiadała znakomicie wykończone silniki osiągające obroty rzędu 14 - 15 tys. obr/min, oddające moc bardzo płynnie i konsekwentnie. Wyposażone w obrotomierze, podwójne siedzenia i kierunkowskazy. Były bardziej niezawodne od modeli europejskich i kierowcy Hond nie musieli samodzielnie wykonywać napraw swoich motocykli. Modele CUB i Benly byty produkowane od połowy roku 1960 do 1965, natomiast rodzinę 250 ccm stanowiły modele: CB 72, CB 250, CB 350 i CB 360. Rodzinę większych motocykli reprezentował czterocylindrowy model CB750 oraz jego pomniejszone wersje CB500, 350 oraz 400. CB750 zaprezentowana w 1969 roku, była kamieniem milowym w konstruowaniu współczesnych motocykli. Po raz pierwszy wprowadzono do wielkoseryjnej produkcji czterocylindrowy silnik o bardzo dużej pojemności 3 litra mający tak kulturalną charakterystykę przy jednocześnie bardzo wysokiej jak na tamte czasy mocy. Po raz pierwszy również zastosowano wiele innych rozwiązań, bez których nie można wyobrazić sobie współczesnego motocykla. CB750 stała się wzorcem UJM czyli Universal Japanese Motorcycle. Teraz Honda miała ogromne moce, ale zbyt słabe hamulce oraz konstrukcja ramy i zawieszenia dająca zbyt mierny komfort i prowadzenie pozostawiały jeszcze wiele do życzenia. Prace nad ulepszaniem opon również przebiegały wolno, bez rezultatów aż do roku 1980. Skargi dotyczyły głównie zachowania motocykli w czasie złych warunków atmosferycznych, zwłaszcza deszczu, kiedy łatwo było stracić nad nimi kontrolę i dla użytkowników wielosezonowych na razie nie było to pocieszające. Małe, czterocylindrowe mopedy były bardzo wydajne, chociaż niektóre z nich produkowano relatywnie krótko z powodu złego przyjęcia w Stanach Zjednoczonych, gdzie były postrzegane jako zbyt sportowe, a w niektórych wypadkach zbyt europejskie. Model CB 500 i 550/4 z roku 1974 był mniejszą wersją zwycięskiego CB 750 i posiadał wszystkie cechy, które pozwoliły większej maszynie osiągnąć sukces. Model CB400/4 byt bardziej kompaktowy, z niezwykłymi zawirowaniami rury wydechowej, której końcówka była wygięta do dołu, osiągający niezwykły przyrost mocy i prędkości, co pozwoliło Soichiro Hondzie stwierdzić, że model ten był najlepszym z opracowanych przez koncern. Został wspaniale przygotowany we wszystkich szczegółach, miał doskonałe hamulce, dobrą przyczepność i pojedynczy wałek rozrządu w głowicy i w związku z tym prędkość maksymalna rzędu 200 km/h nie była trudna do osiągnięcia. W latach 1980-81 nastąpił niezwykły rozkwit nowych konstrukcji. Dealerzy sprzedawali prawie 90 różnych modeli motocykli szosowych, pomimo ich słabnącej popularności. Wypełnianie wszystkich luk rynkowych nie zdawało egzaminu. Technologia stała się sama w sobie sztuką dla sztuki. Pierwszy model VF 750 z 1982 roku, w którym łańcuch napędowy zastąpiono wałem Kardana, był bardzo ciężki, lecz punktem zwrotnym była wersja VF 750 F. Osiągała prędkość maksymalną ponad 230 km/h. Następny ważny model w historii firmy to CX 500 wyposażony w dwucylindrowy silnik V2 chłodzony cieczą, napędzający motocykl również za pomocą wału napędowego szybko stał się bestsellerem. Silniki chłodzone cieczą byty lżejsze, mniejsze, bardziej kompaktowe, natomiast optymalna temperatura pracy silnika chłodzonego cieczą zapewniała spełnienie wszystkich norm emisji spalin oraz zapewniała jego większą trwałość. Motocykl ten zyskał uznanie wśród gońców i kurierów ze względu na niezawodność, chociaż niskoobrotowy silnik był zaprzeczeniem technologii wysokoobrotowych silników, z której słynęła Honda. Turbodoładowany CX 650 ilustrował zdolności Hondy w zaawansowanej technologii. Jednak cierpiał on na odcinanie pracy turbosprężarki, w momencie kiedy woda z kałuży i deszczu była zasysana do jej wnętrza, co nie zapewniło mu długiej kariery. To również doprowadziło do opracowania następcy, modelu VRF 750-V 4, jednego z najlepszych motocykli wszechczasów. Sportowy, wyścigowy rodowód Hondy nie został osiągnięty łatwo. W 1967 roku Mike Hailwood zwyciężył w mistrzostwach świata w klasie 250 i 350 ccm, ale Honda musiała czekać aż do roku 1983 roku na wygraną w klasie 500 ccm, a już w dwa lata później wygrała w obydwu kategoriach 250 i 500 ccm co ugruntowało jej pozycję lidera w światowej czołówce wyścigów motocyklowych. Do tego czasu zwyciężyła w mistrzostwach świata motocykli crossowych, a w 1986 roku finiszowała jako pierwsza, druga, trzecia, piąta i szósta w rajdzie Paryż-Dakar. Pośród motocykli lat dziewięćdziesiątych na uwagę zasługuje skuter CN 250. Posiadał nisko położony środek ciężkości, automatyczną skrzynię biegów z płynnie pracującym paskiem i kołem zębatym, cichym jednocylindrowym silnikiem chłodzonym cieczą, o pojemności 250 ccm oraz specjalną osłoną przed wiatrem. Kolejnym skuterem z przekładnią bezstopniową był model Bali, z silnikiem dwusuwowym chłodzonym powietrzem o pojemności 49 ccm, osiągającym moc 5,5 KM i maksymalną prędkość 45 km/h przy bardzo niskim zużyciu paliwa. To pozwoliło na ekonomiczne, długie podróże. Przy tych wszystkich ambicjach i wygranych w wielu rajdach dwu i czterokołowców, Honda nie zapomniała o swoim głównym przesłaniu, czyli dostarczaniu dobrych produktów dla najzwyklejszych ludzi. W 1987 roku Honda zrewidowała swoją strategię dużych motocykli i wyprodukowała model CBR 600F i CBR 1000F. W ten sposób ożywienie lat osiemdziesiątych zostało uzupełnione przez ważne marketingowo i technicznie rozwiązanie polegające na tylnym zawieszeniu z pojedynczym wahaczem (system Pro-Link). Bestsellerem stał się super sportowy model CBR 900 RR Fireblade, który na niektórych rynkach zdystansował nawet sprzedaż słynnego modelu C 90.Nowy model CB750, cala rodzina CBR, turystyczne ST1100 oraz Gold Wing zawsze należały do czołówki pod względem liczby sprzedanych egzemplarzy w swoich klasach, a najpopularniejszym modelem lat dziewięćdziesiątych był CB 500 twin. Sukces w rajdzie Paris-Dakar zbudował silny wizerunek motocykli Hondy, takich jak XL 600 Paris Dakar, Africa Twin i Trans-Alp, które wkrótce stały się bestsellerami na rynku maszyn terenowo-rekreacyjnych. Na koniec nie można wspomnieć o największym osiągnięciu inżynierów Hondy wprowadzonym na początku lat 90 do małoseryjnej produkcji - modelu NSR 750, wyposażonym w silnik V4 z owalnymi tłokami i 8 (osiem) zaworów na cylinder. Motocykl ten zbudowany był z wykorzystaniem bardzo zaawansowanych technologii wziętych wprost z torów wyścigowych - zastosowano kevlar, włókna węglowe oraz ceramikę, co spowodowało, że z ceną 100 tys. DEM znajdował się on na samym końcu cennika.